18-ը

Նրա կերպարը մի Փարիզ է,

Հոգին`արևլյան խարդավանքով

Ու խաբկանքով

Լեցուն Բեյրութ է,

Մարմինը` անսխալական տաք Աթենք է,

Ու բայց սիրտը` տերյանական

Սառն էստոնուհի է,

Ինչպես ցավում էր նա` Վ. Տերյանը.

«Մեզ չի հասկանա սառն օտարուհին»,

Եվ վերջում ասեմ,

Որ լեզուն նրա պուշկինյան

Ցուրտ հյուսիսյան Օլգա է:

Ես, որ ոչ բանաստեղծ, ոչ գրող եմ,

Պատեպատ եմ տալիս ինձ

Գրողի ու հերոսի

Կերպարների միջև,

Ու մոռանում եմ, որ իբրև հայ`

Իմ բախտը Թումանյանի

Թմբկաբերդի իշխանինն է,

Բայց հետո մի պահ

Վերհիշում եմ,

Որ իբրև մերձավոր արևելյան

Ժողովրդից ծնված`

Մաս կազմած,

Թուրքերից տուժված,

Կամ էլ աստծուն

Անվերջ փնտրող

Եվ փնովող,

Ես Օմար Խայամն եմ,

Որ կնոջը ճանաչելով

Ոչ զղջաց, ոչ ատեց,

Չերջանկացավ,

Չդժվախտացավ,

Կարծես թե միայն վայելեց:

Այնպես որ, սիրուհիս,

Սիրուն սիրելիս,

Սիրտս զգույշ պոկիր, հոգիս…

Թե չէ մեկ էլ կհիշեմ,

Որ Կարթագենը պետք է ավիրվի: